Les "new post"s se suivent mais ne se ressemblent pas!

Il a fallut que je voulasse recommençer le matin de nouveau étant donné que je n'avais aucune idée comment arrêter le barrage des "il faut"s qui m'attendaient; sans compter qu'hier il y a eu une addition sur la liste qu'il faudra commençer le matin avec, dorénavant.  C'est une façon de respirer pour remonter la morale.  Alors que, en se reveillant, mon instinct, ma routine, est de courir vers la cuisine pour preparer le café, je dois réspirer consciemment tout d'abord.  Tu ne vas pas mourir, au contraire ma chère.  La discipline s'il te plaît. C'est ce que j'avais oublié de faire.

Et puis il faudra que je rapporte les résultats à l'enseignant qui est un ami d'antan.  Il est vrai, qu'en recommençant mon matin j'ai senti mieux qu'avant et je dois lui dire ca.

Alors; qu'est-ce que je fais ici?

J'écris en français et je viens de m'apperçevoir que ce clavier français, celui qui commence par A et Z de gauche à droite, au deuxième rang en haut, eh bien, rien que ces deux lettres, representent l'état où je suis, voyez-vous?

Je suis dans un état est bien le cas de le dire.

Alors géographiquement au moins, je me retrouve dans cet etat, et je me joins à vous qui, lisant, doivent se demander si je vais pouvoir dire quelque chose de "marketable."  Le point va dans les guillemets, merçi Bedros.  On m'avait fait croire autrement pendant un certain temps.

Revenons à mon état adopté.  Oui, j'ai bien dit adopté parceque ça s'adopte un état.  Personne ne peux me mettre dans un état sans ma permission.  J'adopte ou non c'est mon choix.  La liberté en plein état de production.

Vendredi passé j'ai eu le grand plaisir de parler en francais avec une amalgame d'hommes et de femmes venus des quatres coins des Etats Unis et du monde.  J'étais heureuse, heureuse pour au moins deux heures.  Les membres de l'équipe "French Speakers" sur Meetup.com se retrouvaient tout près d'ici et je suis allée plus comme résultat d'une manque de vie sociale que pour pratiquer mon français.  Ainsi que pour rencontrer des "étrangers."

Voila.  C'est tout ce que je voulais vous dire.

Gracias A La Vida

Need I say more? Short of talking on the phone, it is the next best thing to singing.  I know that without self-expression, right now, I could just sink into despair.

And what does it matter if one is writing about the past?  About, let us say for the sake of an example, my geography teacher in high school, Mademoiselle Kaligian. Later she married and became Madame Kurkjian, and always Arpi as her first name.

One of her paintings is hanging on the wall in my apartment.  The one you can see hereinabove.  She gave it to me this past June when I went to visit her in southern California's Glendale city and liked it the best amongst many.  She had been painting oil canvases for a while and her apartment walls were covered with them.  I was really flabbergasted.  I mean I couldn't take my eyes off them and her in total awe and inspiration.  
 
She talked, as usual, and I listened.  We had so much in common and I had no chance to tell her that as she was still talking.  It was a magical moment when out of the blue she told me "but you, you have faith!"  How did she know that?  I guess from the expression on my face as she was telling me how she had, one day, decided not to paint anymore and to get rid of the last remnants of paint in the tubes, she had squeezed out the paint onto a piece of paper or cardboard or canvas I don't remember which.

Lo and behold it had turned into a painting she couldn't throw away.  The paint she was trying to get rid off had a different agenda. Something had been born out of nothing.  She had done some minor work to facilitate its completion and that painting was hanging in her apartment. The "don't give up" painting I recall thinking.

She had also lost 100 pounds since I last saw her at the 75th Anniversary of our high school some six years ago.  After my performance, having for subject school life circa 1950-1960s in Beirut Lebanon, she told me that what I had created was literature.  I never forgot that. In other words, she gave me an A+ that day.  It meant a lot to me because she was one teacher I greatly admired because of her lack of b.s. 

What else could I do upon my return, if not paint?
 

The title song, Gracias a La Vida, written by Chilean Violetta Para and popularized by Mercedes Sosa, is the one I have been working on since then and learning a little Spanish in the process; out of pure curiosity and because I found out how close it is to French, and sometimes to English, albeit simpler and easier.
.

Tupperware

Speaking of spending most of my time in the kitchen nowadays, I had the bright idea of using the container with a red lid for food that could be had by my roommate and I told him so.  I came up with this plan after an incident wherein I had left the food in the container outside so that it cools before I put it in the fridge and had gone to sleep.  In the morning it became obvious to me that roommate thought it was for him to take to work and he had done so.  He returned the container still half full because there was a lot of Imam Byeldi (trans. The Imam Fainted, that's how good that dish is) in it (enough for four people) and apologized for not asking before taking it.

So this new plan worked the next time I had food to share.  In the evening roommate came in and my attention focused immediately on whether he had brought back the containers.  He had not.  As if on cue, maybe he had heard my thoughts, he explained that he had forgotten the food in his lunch box and will have it the following day.

That's when it hit me.  I had turned into my mother.  For Armenian moms, the plastic container is more valuable than the food she cooks and sometimes gives away.  She wants the containers back.  Understandably.  But I am not even a mom.  How did I become mom without being one?   This thought amuses me because as I was growing up I was so not like her and thought that I had missed my calling in life.  It has nothing to do with having or not having children.  At the first opportunity, mother, thru daughter, will reveal herself.  Who knows how many other instances of being my mother I have lived thru, unaware.
I have discovered some but I am sure there is more.

In my first monologue, I had a whole routine about the subject of food containers and Armenian women's obsession about them.  As I play my mom in the kitchen, she is looking at the three shelves holding all her plastic containers and exclaiming "where have my Tupperwares gone?" Every woman in the audience would start laughing recognizing themselves. 

All this is happening as I am rediscovering my mom from a distance.  Mother and I used to live together for over ten years before I moved out here to Arizona which has given me a chance to realize what I really admire about her.

Tupperwares excluded of course.

Games Gift

As I was thinking about what would be a good title for this blog, I got sidetracked, because if I don't do it to myself, others will do that to me.  Actually, if we can consider that love is the most important thing in the world for a moment, the mere thought of it took me away from this page.

I come with proof that getting sidetracked is part of the process.

During my temporary switch to another track in my head, I was thinking about games, and if we play them in the name of love.  I do.

After that little confession to myself, let's just say it is little, I came back to this page, directed the cursor to the title box and I was given three choices for title.  This is new, I had not seen this before, I have choices which gives that I don't have to think and sweat over a title right now.

"Games Gift" was the first choice and the best one because it echoed my exact thoughts at that moment about the subject of people playing games.  Where did this choice come from?  Is there a database somewhere parallel and a copy of my thoughts?  If there is, Google has it apparently. 

Games People Play, Eric Berne's book I had read in the summer of 1975 comes to mind.  It is so appropriate to the present.  I had forgotten the wisdom I had found in it, although it was written by a psychologist.  Parent, Adult, Child, the three roles people play in life intermittently was the main subject of the book.  I liked it so much.  Around the same time, from the same author, I had read I'm OK You're OK.  Both books rang true to my ears at the time. 

All three roles have their positive and negative aspects.  I caught myself in one before I even knew what I was going to write about.  So this is a confession that games are part of the gift and a gift by themselves.

Games Gift.



   

Ինչ Տարբերութի՜ւն

Երկուշաբթի դժուար եղաւ անկողինէն ելլել:  Ոչ մէկ խրատ, պարտականութիւն, հեռանկար, երազ եւ սփոփանք կարեւորութիւն ստացաւ:  Ոչինչ:  Ոչ կրնայի ետ քնանալ, ոչ կ՛ուզէի օրը սկսի, ոչ ոտքի, ոչ նստած, ոչ երգով, ոչ գրելով, ոչինչ կ՛ուզէի ընել:  Անպէտք կ՛ըզգայի բառին բուն իմաստով:  Կէսօրէ ետք հեռաձայնը զարկաւ եւ վերցուցի:  Ամաա՜ Արիզոնայէն է, այստեղէն:  Շատ ազնիւ զոյգ մը որոնց այստեղի Հայկական եկեղեցին հանդիպած էի եւ մի քանի անգամ իրարու տուն գացինք եկանք, խօսեցանք, փիլիսօփայեցինք, կերանք, դիտեցինք, եւ հիմա ահա կը հարցնեն թէ ինչպէս եմ:  Իրենք ալ նոյն տրամադրութեան մէջ են առանց պատճառի:  Անդօն եւ Արփին:

Արդէն հոն քիչ մը շտկուեցայ:  Ժամադրուեցանք Ուրբաթ օրուայ հանդիպումի մը իրենց տունը:

Ժամ մը չ՛անցած հեռաձայն մը եկաւ Թօրօնթօյէն:  Մանկութեան ընկերուհիս էր, Արփին:  Խօսեցանք խնդալով, երբեմն բարկանալով, անճրկուած հայեր աշխարհի չորս ծագերուն:  Հաճելի էր եւ զգացուած էի:

Երեքշաբթի, նամակատուփին մէջ ինծի ուղղուած տրցակ մը կար:  Սիրելի Վիգէն Դարբինեանէն ի Ֆրանսա:  Իր եօթը երգերու խտասալիկները ինծի կը ղրկեր որովհետեւ մի քանի շաբաթ առաջ «Սքայփ»ով կը խօսէինք առաջին անգամ ըլլալով եւ իրարու խօսք տուած որ մեր խտասալիկները պիտի փոխանակենք:  Նոյնիսկ ոչ հայ տնեկիցս մտիկ ըրաւ:  Զատեցի անոնք որոնց հանդէպ ես մասնաւոր տկարութիւն ունիմ:  Քննադատեցի, սիրեցի, յուզուեցայ, երկրորդ ձայն երգեցի, երբեմն երրորդ եւ այսպէս զգացի որ դեռ կարող եմ ձայն հանել:

Իրիկուան նորէն հեռաձայնը հնչեց:  Արփին էր նորէն, Թօրօնթօյէն:  Չեմ կրնար հոս կրկնել թէ ինչու կը հեռաձայնէր բայց կրնամ ըսել որ այդ խօսակցութիւնէն վերջ ամէն ինչ աւելի լաւ սկսայ տեսնել:  Գիտցայ որ բարեկամութիւնը, անկեղծ բարեկամութիւնը չէ կորսուած աշխարհի երեսին:  Բաստ ունիմ:  Կեանքը ապրիլ սիրով, առանց խմբագրելու, շատ դժուար է:  Ընկեր եւ բարեկամ կուգան յիշեցնելու թէ թիւրին ձեւն ալ կայ:

Այսօր, Չորեքշաբթի, Սինթիան հեռաձայնեց Մասաչուսէթէն:  Այդպէս, կարծեմ որպէս օրէնք, առանց գիտնալու:  Հարցումներէն մէկը - Are the Armenians taking over the world?  Այնպէս կը պատահի որ երբ որեւէ կապի վրայ կը կոխէ համաձանձը իրեն հայու մը քով կը տանի եղեր վերջերս:  Իրեն ըսի որ այսօր Հայատանի անկախութեան քսաներորդ տարեդարձն է:  Շուտով կ՛անցնի:  Այդ ալ շատ հաճելի էր եւ սիրով լեցուն:

Մէկ ժամ չ՛անցած Նիու Եորքի ընկերուհիս, Արփինէն հեռաձայնեց:  Լիլիթ Փիփոյեանի կատարմամբ՝ «Կապոյտ Մանուշակ» երգը լսած էր եւ ինծի յիշած որովհետեւ Լիլիթի համերգին միասին գացած էինք տարիներ առաջ:  Ժամադրուեցանք քալ ամիս ի Նիու Եորք:

Լուր մ՛արի, լուր մ՛արի տեղէ մը, ամէն ինչ շատ լաւ է, շատ լաւ է:  Թէ նոյնիսկ ես լաւ եմ, ես լաւ եմ, թէ դեռ ինծ կը սիրեն, կը սիրեն:

Այսօր:

Կեանքը Խոհանոցին Մէջ

Երեք ժամը չէր բաւէր, այսօր չորս ժամ անցուցի խոհանոցին մէջ:  Անշուշտ եփելով:  Չէ հապա սառնարանը բանալ գոցելո՞վ:  Խմոր չեմ բանար կոր ոչ ալ տոլմա կ՛եփեմ կոր այլ՝ ամէն մէկ կերակուրը ոչ մէկ տեղ տեսած կամ կերած եմ ոչ ալ եփած եմ ասկէ առաջ:  Այսինքն յիշատակներ չկան եփածիս մէջ այլ պարզապէս ներկան ինչպէս որ է, ինչով որ ունիմ, ինչպէս որ սիրտս կ՛ուզէ: 

Կերակուր եփելը ինքնուրոյնութիւնս գտնել է:  Կրնա՞մ ինքզինքս գոհ պահել:  Կրնամ եղեր:  Համով են եփածներս:  Իսկ չեփածներս, այսինքն անոնք որ աքցանի ընտանիքին կը պատկանին, ալ աւելի համով են:  Վկաներ ալ ունեցած եմ:

Մէկ բացառութիւն ըրի այս չտեսնուած, չհամտեսուած շարանին մէջ:  «Իմամ Պայըլտը»ն:  Երբ վկան, որ հայ չէր, ոտքի կեցած համտեսեց զայն, «Օ Մայ Կատ» ըսաւ եւ գնաց աթոռին նստաւ, երեսին գոյնը նետած:  Պիտի մարեր այսինքն:

Անշուշտ իրեն պատմեցի այս կերակուրին անունին պատմութիւնը:  Եթէ չէք գիտեր, կը նշանակէ Իմամը Մարեցաւ: 

Իսկ որպէս զուտ հայկական, եթէ ամառ չէ, երբեմն ոսպով ապուր կ՛եփեմ:  

Նորէն կը գրեմ շուտով որովհետեւ պէտք է գրեմ այլեւս: