Puisque

Cela va prendre longtemps à tapper mais comme j'ai appris à tapper avec le clavier Français, cela ne sera pas si mal que ça. Tout d'abord il faut m'éxcuser les fautes d'ortographes flagrants que je vais faire mais ami perdu ami retrouvé est plus important que les fautes d'ortographes et puis il a promis (comprendre "menacé") de m'apprendre le français. Il a deja oublié les compliments qu'il me donnait, tel "tu parles tres bien le français" il y a plus que 20 ans de ça. Mais il se souvient des choses que moi j'ai oublié.

On s'est retrouvé puisqu'il m'a cherché. Je ne sais pas si moi j'aurai fait la meme chose. Peut être je l'avais déjà cherché. Je ne me souviens plus.

Et le revoila. Transformé.

Dans un bar/water hole à New York en 1974. Un homme s'approche et me dit que son ami qui est assis au bar en face de nous est timide mais voudrait faire ma connaissance. L'homme et moi on s'approche de lui et puis le revoila. On se connait aussi longtemps que ça.

Il est qui il est mais qu'il soit français, à part mes cousins-cousines en France, et le seul, en plus, que je connais, me donne sujet de réfléction. Pour qui chante-je les chansons en français? A présent, même les musiciens français chantent en anglais. Pour qui me prends-je?

"Who does she think she is" est un refrain que j'ai entendu plusieurs fois dans ses différentes incarnations. Si j'ai jamais cru que j'étais quelqu'un, je ne serai pas si romantique. La langue française est la langue de l'amour mais il y a des limites a ça aussi. Pas tout le monde qui parle français est romantique dans le sens que moi je comprends la romance. Je ne vais pas tomber amoureuse avec le premier venu qui parle français. Il se peut même que je ne voulasse pas parler du tout avec la personne.

Mais j'ai jamais eu ce choix luxurieux ou les gens qui parlent français s'étalent devant moi pour que je puisse choisir.

Toto, Lili, Rene et Titi sont toujours au jardin d'enfants, Hugo, Flaubert, Racine et Molière sont dans les bouquins et moi je me balade dans une robe que je viens d'acheter de Wallgreens pour $12 americaines. C'est faite en chine. Le 14 Juillet etait il y a deux jours.

Ceci dit, ça a été un plaisir inégalable que d'écrir en français. Comme il m'a dit l'autre jour: "Il faut voler plus bas."

Վերջապէս

Կը քնանայի կոր: Անգլերէն լեզուն քունս բերաւ: Քնացայ: Երազիս մէջ յիշեցի որ հայերէն գիտեմ: Արթնցայ: Թէ ինչպէս յիշեցի: Հայերէն Լեզուի Սրբագրիչ Բառարան անունով էջի մը կոճակը կայ այս էջին վերեւը եւ որը հազուագիւտ գործածած եմ: Եթէ հետաքրքրուած էք հայերէնի ուղղագրութեամբ հասցէն հետեւեալն է - http://nayiri.com/search?l=hy_LB: Ինչ լաւ աղջիկ եմ, չէ՞: Ստիպուած:



Քարթ մը ստացայ սիրելի ընկերուհիէ մը որուն իմ խտասալս ուղղարկած էի: Յետ Գրութեամբ կը տեղեկացնէր թէ տասնըհինգ տարուայ մէջ առաջին անգամն է որ հայերէն կը գրէր: Ուրախանայի՞ թէ տխրէի: Այս ընկերուհիս հայկական դպրոցը աւարտած է տարիներ առաջ: Ուրեմն որոշեցի ուրախանալ որովհետեւ եթէ մենակատարութիւններս գրած չ՛ըլլայի, նախ արեւելահայերէն «քիպորտ»ի վրայ եւ հետոյ արեւմտահայերէն, նոյն բանը պիտի ըսէի:

Երբ մօտիկ ընկերուհիներ կամաց կամաց հեռացան Պէյրութէն իրենց ընտանիքներով եւ հասան այս ափերը կամ Եւրոպա, նամակներ կ՛երթային կուգային էջերով: Մեր կարքն ալ եկաւ: Մենք ալ եկանք: Նորէն նամակներ սկսան երթալ քալ էջերով: Բոլորը հայերէն լեզուով գրուած: Պահած էի զանոնք եւ հետս պտտցուցած տունէ տուն, քաղաքէ քաղաք, երկիրէ երկիր: Չէի կրնար զանոնք թափել: Երբ հաստատեցի որ բոլոր անոնք որոնց ես տարիներ շարունակ նամակներ ղրկած էի, առանց վարանելու թափած էին այդ նամակները, ես ալ իրենցը թափեցի: Բայց մինջեւ որոշ թուական մը: Այդ թուականէն ասդին չեմ թափած ոչ մէկ նամակ որովհետեւ հետոյ երբ համակարքիչը մէջտեղ ելաւ նամակները սկսան տպագրուիլ փոխանակ ձեռքով գրուելու եւ աւելի նուազ տեղ կը գրաւեն պահուելու համար: Չեմ գիտեր եթէ իմ ղրկած նամակներս դեռ գոյութիւն ունին: Կարեւոր չէ: Կարեւորը այն է որ ձեռագիր եղողները թանկարժէք են ներկայիս: Ամէն մէկ հայերէն ձեռագիր գանձ մըն է այս օրերուս:

Իսկ ինչ ըսել Ֆրանսերէն լեզուին: Կիրակի օր, երբ Քալիֆորնիայէն նոր տուն հասայ, քիչ մը տխրած էի այնքան բարեկամներ ետեւ ձգելուս համար որոնց հետ չթր փթր Հայերէն խօսած էի օրերով եւ նկատած որ իրենցմէ ալ աւելի Անգլերէն բառերու օգնութեամբ կը խօսէի Հայերէնը: Երբ սենեակս մտայ, ուղղուեցայ շիտակ դէպի համակարքիչ: Հազիւ զայն բացի, միակ Ֆրանսացի ընկերս կը զանքէր «Սքայփ»էն: Մի քանի շաբաթ առաջ զիս վերագտած էր իմ կայքէջին միջոցաւ: Տասնըհինգ տարի է Ֆրանսերէն չէի խօսած: Ուրախութիւնս չափ ու սահման չ՛ունէր:

Յաջորդ օրը շուկայ քացի գնումներ ընելու եւ հանդիպեցայ Լիբանանցի Մայքին խանութը որ ծխածոտի տեսակներով, անուշահոտ իւղերով, մոմերով եւ Արկիլէներով լեցուն է: Իր հետ Արաբերէն կը խօսիմ: Այդ ալ նորութիւն է: Լիբանան ծնած եւ մեծցած՝ Ամերիկայ քալես ի վեր, առաջին առիթը կ՛ըստեղծուի Արաբերէն խօսելու:

Նկատած եմ որ այս երեք լեզուներու պարագային յաղորդակցութիւնը լեզուին հետ գրեթէ կապ չ՛ունի: Այսինքն, ինչպէս Արաբները կ՛ըսեն՝ - եւ եթէ թարգմանութիւնս ճիշդ է - թռելով կը հասկնայ կամ «պյըֆհամնի ՛աթթայէր»: Ուաթուաթ անանկ կ՛ըսէին, չեմ գիտեր:

Այո՛, այս տաք օրերուն կարելի է դիմանալ:

Visitor Counter Started in April 2010

I have not found a way to put the date next to the counter of visitors to my blog. But I find the 400 number encouraging. Let us say that 50 of those are my visits to my own blog, it is still substantial.

Thank you for reading folks. It makes me want to write better.